ΞΑΣΟΥ Φύλλο 10 | Ιούλιος 2021 | adre.espivplogs.net
«Έχασα τους συντρόφους μου
στη θάλασσα και ακούμπησα
στην αμμουδιά σου
με την ψυχή σημαδεμένη
από το συρματόσκοινο»
Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΘΑΝΑΤΟ ΠΟΥ ΔΕ ΜΙΛΗΣΕ ΚΑΝΕΙΣ
Υπάρχει μια είδηση που δεν έγινε ποτέ είδηση. Μια ανθρώπινη ιστορία που κανείς δε μίλησε για αυτήν. Μια γυναίκα, σύζυγος, μητέρα που κανείς δεν έμαθε τη δική της λυπηρή ιστορία. Η 36χρονη προσφύγισσα από τη Συρία, κάτοικος Ρεθύμνου, μητέρα 3 παιδιών στην εφηβεία, απεβίωσε μετά από σοβαρή επιπλοκή της υγείας της, λίγες μόνο ώρες αφότου έφερε στη ζωή το τέταρτο παιδί της. Παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών του νοσοκομείου, η νεαρή μητέρα κατέληξε. Σύμφωνα με ιατρικές πληροφορίες, η ασθενής είχε επιβαρυμένο ιστορικό και είχε στο παρελθόν νοσηλευτεί για επιπλοκές εγκυμοσύνης. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές/νοσηλεύτριες του νοσοκομείου για άλλη μια φορά έδειξαν το επαγγελματικό αλλά και το ανθρώπινό τους πρόσωπο παλεύοντας μέχρι την τελευταία στιγμή αλλά και στεκόμενοι/-ες δίπλα στην οικογένεια τις δύσκολες αυτές ώρες.
Ο τοπικός τύπος ήχησε δια της αποσιώπησης του γεγονότος. Καμία αναφορά δεν έγινε για την άτυχη μητέρα σε κανένα τοπικό μέσο ενημέρωσης, σε καμία εφημερίδα και πιθανότατα σε κανένα ραδιόφωνο. Για άλλη μια φορά προτίμησαν να ασχοληθούν με το πόσο απαραίτητος είναι ο ερχομός τουριστών και επενδύσεων παρά με την απώλεια της ζωής ενός συνανθρώπου μας. Την ίδια στιγμή που ο σοβαρός τραυματισμός Αμερικανού τουρίστα σε φαράγγι του νομού και η νοσηλεία του στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του τοπικού νοσοκομείου έγιναν είδηση σε εθνικό επίπεδο, ο θάνατος μίας νεαρής μητέρας στο ίδιο νοσοκομείο δεν πέρασε την «πόρτα» της αρχισυνταξίας ούτε των τοπικών ενημερωτικών μέσων.
Για άλλη μια φορά τα ΜΜΕ προσπαθούν να καθοδηγήσουν τη σκέψη και την κριτική της τοπικής κοινωνίας αποκρύπτωντας σημαντικά γεγονότα. Τι είναι αυτό που τους φοβίζει; Φοβούνται να μάθει ο κόσμος ότι η κοινωνία μας δεν αποτελείται από «καθαρόαιμους Έλληνες»; Φοβούνται να μάθει ο κόσμος ότι οικογένειες ολόκληρες γεννιούνται πια στην Ελλάδα από τα καραβάνια των προσφύγ(ισσ)ων και των μεταναστ(ρι)ών του κόσμου; Φοβούνται να μάθει ο κόσμος ότι οι άνθρωποι αυτοί οφείλουν να έχουν τα ίδια δικαιώματα με όλους τους ανθρώπους σε αυτή την κοινωνία; Ότι τους προασπίζονται, όπως κάθε ασθενή, οι εργαζόμενοι/εργαζόμενες στο δημόσιο σύστημα υγείας; Ότι νοσηλεύονται, δέχονται πρώτες βοήθειες και θεραπείες, χειρουργούνται και γεννάνε όπως όλος ο υπόλοιπος λαός;
Σε εθνικό και σε τοπικό επίπεδο, οι μετανάστ(ρι)ες και οι πρόσφυγ(ισσ)ες που βρήκαν καταφύγιο στη χώρα αυτή, ζουν μια παράλληλη ζωή. Ζουν μακριά από το φως, σε μικρές εγκλωβισμένες κοινότητες, πολλές φορές ανήμποροι/-ες να περάσουν πάνω από τα θεόρατα τείχη που έχει χτίσει η υπόλοιπη κοινωνία γύρω τους. Άνθρωποι που συμμετέχουν υπό τις χειρότερες συνθήκες στην παραγωγική διαδικασία της χώρας γίνονται αόρατοι στο υπόλοιπο φάσμα της ζωής τους. Δουλεύουν πολλές φορές παράνομα, και όχι από δική τους επιλογή, στο χαμηλότερο επίπεδο της παραγωγής, σε αυτό του/της ανειδίκευτου/-ης εργάτη/εργάτριας, παρά τις πραγματικές τους επαγγελματικές καταβολές και το- πολλές φορές- υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης που έλαβαν στη χώρα καταγωγής τους. Αναπόφευκτα περιθωριοποιούνται και γκετοποιούνται στα μεγάλα αστικά κέντρα ή στην επαρχία, κοντά σε μεγάλες φάρμες παραγωγής και θερμοκήπια.
Η αδιαφορία της πολιτείας για αυτή τη συνθήκη οδηγεί οικογένειες ολόκληρες σε πραγματικά αδιέξοδα, αναγκάζοντας τους ανθρώπους να υπομένουν τη διαβίωση υπό άθλιες συνθήκες και την εργασία υπό καθεστώς σύγχρονης σκλαβιάς και υποδούλωσης. Και όποιος σπέρνει φτώχεια κι εξαθλίωση, θερίζει βία. Η απομόνωση και η κοινωνική περιθωριοποίηση του «άλλου», του «ξένου» οδηγεί πάντα σε κοινωνικό σκοταδισμό εγκλωβίζοντας τις κοινωνίες σε εθνικιστικές, ρατσιστικές και σοβινιστικές καθηλώσεις, θρέφοντας τον φόβο και το μίσος. Στις σημερινές πολυπολιτισμικές κοινωνίες, με την αυξανόμενη μετακίνηση πληθυσμών και την επικοινωνία μεταξύ των λαών, η ξενοφοβία και η μισαλλοδοξία το μόνο που κάνουν είναι να στέκονται εμπόδιο στη δημιουργική αλληλεπίδραση με την ετερότητα προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Μόνο η ένταξη και ο διαπολιτισμικός διάλογος, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και η δημιουργική διαχείριση της διαφοράς φέρνουν κοντά τους ανθρώπους ως συνοδοιπόρους. Μόνοι οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών απέναντι στην κοινή καταπίεση από τα πάνω ανοίγουν δρόμους προς έναν κόσμο κοινωνικής δικαιοσύνης, ισότητας και ελευθερίας. Μόνο η αλληλεγγύη και οι συλλογικές αντιστάσεις μπορούν να αντιπαλέψουν την κοινωνική ξένωση μέσα στον κόσμο των αφεντικών όπου είμαστε, άλλωστε, όλοι ξένοι.
Πιάνοντας το νήμα πάλι από την αρχή, για εμάς ο θάνατος μιας συμπολίτισσας μας, νεαρής μητέρας, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος. Μας τονίζει για άλλη μια φορά την ανάγκη να σταθούμε μαζί με τους πιο καταπιεσμένους και τις πιο καταπιεσμένες αυτού του κόσμου, γιατί- πέραν του προνομίου μας ως «ντόπιοι/ντόπιες»- ξέρουμε πολύ καλά πως κι εμείς εργάτες/εργάτριες είμαστε, πως τα αφεντικά μάς εκμεταλλεύονται και πως το μόνο που ενδιαφέρει το Κεφάλαιο και τους εκφραστές του είναι τα κέρδη τους κι ας συνεπάγεται η ανάπτυξή τους την υποτίμηση και εκμετάλλευση φύσης και ανθρώπων. Μας θυμίζει τις κοινωνικές ανισότητες που καλά κρατούν και πρέπει να αγωνιστούμε για να τις απαλείψουμε. Μας θυμίζει ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας μας έχει την ανάγκη να το ακούσουμε, να δούμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και που δεν είναι καθόλου μακρινά από τα δικά μας και να συμβάλλουμε από κοινού στην επίλυσή τους. Μας υπενθυμίζει για άλλη μια φορά τις τεράστιες ευθύνες της πολιτείας και τον ξεκάθαρα δόλιο ρόλο των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Μας κάνει για άλλη μια φορά να σκεφτούμε ότι στον κόσμο που ζούμε ο μόνος τρόπος να βαδίσουμε με αξιοπρέπεια είναι το να βαδίζουμε μαζί, προς έναν νέο, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κόσμο, προς έναν κόσμο που μέσα του χωράει κόσμους πολλούς!
«Ξα σου» σημαίνει «Στην εξουσία σου»: όλες και όλοι έχουμε το μερίδιο ευθύνης μας και πλέον δεν υπάρχει άγνοια.
Άνεργες μπορεί, φτωχές μπορεί, αλλά ρατσιστές και φασίστες ποτέ.
