[Πέμπτη 03.03.2022, στις 18.00 στο Δημαρχείο Ρεθύμνου,
Αντι-ιμπεριαλιστική συγκέντρωση-πορεία.]
Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας σύρραξης.
Οι πολεμικές σειρήνες στην ανατολική Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στην Ουκρανία δεν ήχησαν, σκορπώντας τρόμο, πρώτη φορά τέλη Φλεβάρη του 2022, αλλά είναι παρούσες καθημερινά από το 2014, σκορπώντας τον θάνατο στις ρωσόφωνες αυτόνομες περιοχές της Ουκρανίας. Τότε ακριβώς που με τις πλάτες του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης το ουκρανικό κράτος καταχωρεί το νεοναζιστικό «Τάγμα Αζόφ» στην Εθνική Φρουρά της Ουκρανίας ως «ειδική αστυνομική δύναμη». Έτσι, παρατηρούμε τη δράση του Τάγματος στην ευρύτερη περιοχή της Μαριούπολης και του Ντονμπάς, το οποίο στρέφει τα όπλα του εναντίον των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ, κυνηγώντας λυσσαλέα τους αυτόνομους ρωσόφωνους αντάρτες της Ταξιαρχίας Φάντασμα, μη διστάζοντας να δολοφονήσει άγρια ακόμα και εγκύους και μικρά παιδιά, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον εμπρησμό του κτηρίου των συνδικάτων στην Οδησσό. Τότε σημειώνεται και η πρώτη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στα ουκρανικά εδάφη με τη κατάληψη της Κριμαίας, στον απόηχο της ουκρανικής «επανάστασης» στο Κίεβο, με στόχο την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.
Επιστρέφοντας στο σήμερα, η κατάσταση επανακλιμακώνεται, αφενός με τον βομβαρδισμό από μέρους του επίσημου ουκρανικού κράτους εναντίον των αυτονομιστών (με την πρόφαση πως διοικητικά στηρίζονται από τον Πούτιν) και αφετέρου με τη νέα ρωσική εισβολή σε ουκρανικό έδαφος. Ο χαμένος; Ξανά ο λαός, ο οποίος καλείται να γίνει κρέας για τις οβίδες τόσο του δυτικού όσο και του ρωσικού ιμπεριαλισμού. Από τη μια μεριά, μια ουκρανική κυβέρνηση-μαριονέτα της δύσης και του ΝΑΤΟ και από την άλλη ένας νέος Τσάρος, πυροδοτούν την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα. Ασφαλώς, δε πρόκειται για τη πρώτη φορά που το ΝΑΤΟ με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις Η.Π.Α χορεύουν με τα όπλα τους πάνω στη παγκόσμια σκακιέρα. Οποίος τυφλά τους υπερασπίζεται, μάλλον ξεχνάει τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στο Βελιγράδι και τους «πολέμους για την ειρήνη» στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν τη Συρία, την Υεμένη, τη Λιβύη κ.ο.κ. Δεν πρέπει να μας ξεγελούν τα κροκοδείλια δάκρυα της δυτικής προπαγάνδας που αναπαράγεται καθημερινά (και) στα ελληνικά media, ούτε να τρέφουμε συμπάθεια ή αυταπάτες σε τον έτερο ιμπεριαλιστή.
Δεν έχουμε να διαλέξουμε κανέναν από τους δύο δολοφόνους
Όχι σε ΝΑΤΟ-ΕΕ-ΗΠΑ και Ρωσία.
Όχι στον πόλεμο σημαίνει, όχι στον καπιταλισμό, όχι στον ιμπεριαλισμό, όχι στον εθνικισμό.
Και λίγα λόγια για τον ρόλο του νατοϊκού ελληνικού κράτους: Ανθρωπιστική βοήθεια δεν αποτελεί η αποστολή οπλικών συστημάτων σε καμία περίπτωση, πόσο μάλλον από τη στιγμή που στο εσωτερικό του, τα δημόσια αγαθά της Υγείας και της Παιδείας παραπαίουν ενώ η «ανθρωπιστική βοήθεια» στέλνεται πιο γρήγορα απ’ ότι πήγαν μερικά μπουκάλια νερό στους εγκλωβισμένους οδηγούς της Αττικής οδού.
Κι ένα επίμετρο για τους λαούς: Οι πρόσφυγες δεν χωρίζονται σε καλούς και κακούς. Οι πρόσφυγες είναι πρόσφυγες, θύματα του ιμπεριαλισμού από όπου κι αν προέρχονται. Το να εμφανίζεται ξαφνικά ένα κλίμα συμπαράστασης στην ελληνική πλάνη την ίδια στιγμή που βουλιάζουν βάρκες με παιδιά στο Αιγαίο, ενώ δε λείπει το σεξιστικό-ματσό «χιούμορ» με εκφράσεις τύπου «πόσες ουκρανές προσφύγισσες δικαιούμαστε ανά σπίτι;» ή το ρατσιστικό σχόλιο ότι «μα αυτοί είναι Ευρωπαίοι» δεν είναι αλληλεγγύη. Είναι υποκρισία.
Χρέος των λαών είναι να προτάξουμε την διεθνιστική αλληλεγγύη, ενάντια στις καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές βλέψεις του Κράτους και του Κεφαλαίου.
Καμία συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο.
Αλληλεγγύη στους λαούς της Ρωσίας της Ουκρανίας και των Λαϊκών Δημοκρατιών του Λουγκάνσκ και του Ντόνετσκ.
Έξω οι νατοϊκές βάσεις.
Στήριξη στην δημόσια υγεία και παιδεία.
Ούτε με τη Ρωσία ούτε με το ΝΑΤΟ, ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο.
Ζήτω η κοινωνική επανάσταση!
