Εκδήλωση Κατά της κουλτούρας του βιασμού απο την ομάδα Φύλο και Φτερό.
Τρίτη 1 Μαρτίου Ωρα : 18:30 ,
στον Συνεταιρισμό Τζεπέτο (Κατεχάκη κ Χειμάρας)
Περί Κουλτούρας Βιασμού
Κάθε φορά που φοβάμαι να περπατήσω μόνη μου σε έναν σκοτεινό δρόμο, κάθε φορά που θεωρώ πως «το ντύσιμο της προκαλεί», κάθε φορά που σε «παίρνω τηλέφωνο όταν φτάσω», κάθε φορά που «εκείνη τα ‘θελε, σε εμένα δε θα συμβεί», κάθε φορά που «η βία είναι στη φύση του άντρα» και κάθε φορά που «ντρέπομαι επειδή κάπου θα έφταιξα», κουβαλάω την κουλτούρα του βιασμού. Μια κουλτούρα που είναι βαθιά ριζωμένη και συνυφασμένη με την πατριαρχία και αναπαράγεται από και προς πάσα κατεύθυνση.
Όπως σε κάθε εξουσιαστική κοινωνία, έτσι και στον σύγχρονο κόσμο η επιβολή του πιο ισχυρού πάει πακέτο με την ενσάρκωση ενός υποδεέστερου ρόλου, από τη μεριά του αδύναμου. Έτσι και στην πατριαρχική κοινωνία, τον ρόλο του εξουσιαστή τον παίρνει ο άντρας, ο ντόπιος, το αφεντικό, ο Κανονικός, ενώ τον ρόλο του εξουσιαζόμενου, η γυναίκα, ο ξένος, ο εργάτης/υπάλληλος, ο Άλλος. Κάθε εξουσιαστής λοιπόν, έχει το προνόμιο να επιλέγει και να καθορίζει όχι μόνο τη δικιά του συμπεριφορά και στάση, αλλά και την αποδεκτή ή όχι συμπεριφορά και στάση του εξουσιαζόμενου. Σε περίπτωση σεξουαλικής κακοποίησης, επιστρατεύεται κάθε είδους δικαιολογία για τον εξουσιαστή/βιαστή και αντίστροφα, κάθε είδους αμφισβήτηση για τον εξουσιαζόμενο/βιασμένο.
Στα πλαίσια αυτά η αντρική σεξουαλική βία είναι κοινωνικά αποδεκτή και απενοχοποιείται, θυματοποιείται και ξεπλένεται σε πολλές περιπτώσεις. Ας μην ξεχνάμε πως η κυρίαρχη αυτή ιδεολογία, εκφράζεται όχι μόνο από την ίδια την εξουσία, αλλά κι από το φερέφωνο και κύριο εκφραστή της, τα ΜΜΕ, τα οποία αναπαράγουν και συντηρούν μια ολόκληρη κουλτούρα. Την κουλτούρα του βιασμού.
Υπό αυτό ακριβώς το πρίσμα, όταν μια γυναίκα υφίσταται σεξουαλική κακοποίηση, κατά πάσα πιθανότητα ήταν (και) δικό της λάθος, επειδή προκάλεσε με το ντύσιμό της, δεν έκανε αρκετά σαφές το «όχι», ή δε διαμαρτυρήθηκε αρκετά και όπως έπρεπε, ενώ ο βιαστής, ήταν μεθυσμένος, δεν κατάλαβε τι έκανε, είναι σύζυγος, πλήρωνε, ήταν μεμονωμένο περιστατικό, ή ακόμα ακόμα έπασχε από κάποιου είδους ψυχολογική αστάθεια. Η μόνη περίπτωση ο βιαστής να είναι πραγματικά κι άνευ όρων ένοχος για το έγκλημά του, είναι να ανήκει στην κατηγορία του καταπιεσμένου. Τότε, το έγκλημά του αφορά όλη την κοινωνία, και όλες οι εξουσιαστικές δομές παίρνουν το προσωπείο του ανθρωπισμού και της φιλευσπλαχνίας, προτάσσοντας καμπάνιες ενημέρωσης για το μείζον θέμα του βιασμού και του «συναινετικού σεξ». Τότε και μόνο τότε ο βιαστής δεν είναι πια ψυχολογικά ασταθής, ξέρει πολύ καλά τι κάνει, και δεν είναι παρά ένας ξένος που «βιάζει τις γυναίκες μας».
Το φαινόμενο αυτό, έχει τις ρίζες του βαθιά στο σύστημα, κι όπως συμβαίνει με κάθε μορφή επιβολής εξουσίας, έτσι και στην περίπτωση της κουλτούρας του βιασμού, δεν πρέπει να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Σε μια πόλη που νιώθει στο πετσί της τη κουλτούρα του βιασμού, δεν θα κρυβόμαστε πίσω απο δαχτυλό μας, ούτε θα μιλάμε με μισόλογα.Όποιος βιάζει, ασκεί εξουσία. Μια εξουσία που περιθωριοποιεί, υποβιβάζει, αντικειμενοποιεί, καλλιεργεί κι αναπαράγει φόβο, ανασφάλεια και ντροπή. Μια εξουσία που θα μας βρίσκει πάντα απέναντί της.
ΚΑΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ, ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ!
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ!
Αντιφασιστική Δράση Ρεθύμνου (α.δ.ρε.)
